Waar eerst het lichaam onderdrukt werd… er niet mocht zijn... Waar verlangens weggedrukt moesten worden… ‘ik wil’ er niet mocht zijn… Waar ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’ een standaard uitdrukking was… Waar voelen een teken van zwakte was… sensitiviteit niet gewaardeerd werd… of als het maken van drama werd afgedaan… Waar spirituele gevoeligheid als ziekte of gebrek bestempeld werden… Vraag ik me af… Waar gaan we nu heen? Hoe voorkomen we dat we niet hetzelfde gaan doen met...
het hoofd, het verstand, kennis en helderheid van geest? Want dat hoofd lijkt in de kringen waarin ik me begeef vaak als iets negatiefs beschouwd te worden… Het hoofd moet uit… Kennis is van ondergeschikt belang… Voelen is belangrijk… Je moet uit je hoofd… In je lichaam… (Volgens mij kun je alleen helemaal uit je hoofd als je dood bent, maar goed ;-)) Wat hoop ik? Waar verlang ik naar voor deze wereld?
Dat we niet van de ene afwijzing in de andere belanden… Dat alle kwaliteiten op waarde geschat worden… Dat ook hoofdmensen gewoon volledig functioneel zijn als ze daar zelf gelukkig mee zijn… Dat het geen tekortkoming, afwijking of gradatie in ontwikkeling is… Dat we ons realiseren dat het een niet beter is dan het ander… Waar wijs jij jezelf nog af? Waar wijs je de ander af? Waar is het één beter dan het ander? Wat als we alles in ons op waarde zouden kunnen schatten? Hoe zouden we de ander dan bekijken? Hoe zouden we onszelf dan zien?