In oktober wilde ik al een midweek weg met de honden.
Handig om de pup zindelijk te maken en ik was toe aan de broodnodige ontspanning.
Maar helaas. Er werd een poes ziek en dus bleef ik thuis.
Deze week zou het dan eindelijk gebeuren.
Een midweek weg met de honden. Thuis alles geregeld, goed nagedacht over wat er mee moest om het comfortabel te maken.
Ik koos een hondvriendelijk huisje aan het bos met een tuin die omheind was, met een sauna en hottub voor mij.
Dus maandagochtend de hele auto ingeladen (hoeveel spullen kan een mens meenemen voor een paar dagen), klaar om te gaan.
Start de auto niet. Pfff… daar ging mijn zenuwstelsel
Binnen een vloek en een zucht naar Dorsaal onveilig (shutdown – opgeven) , vol moedeloosheid en zelfmedelijden.
Gelukkig heb ik inmiddels al vaker mogen oefenen met autopech.
Mijn stappenplan dit keer:
1. Uitreiken: contact met mensen gemaakt via de app,
2. een kopje thee voor mezelf gemaakt,
3. mijn verlangen om te gaan gevoeld en de angst teleurstelling dat het misschien niet door kon gaan.
4. mezelf uit de paniekgedachtes gehaald door mezelf op te dragen dat ik zou wachten met teleurgesteld zijn totdat de pechhulp geweest was en ik zou weten of het ernstig was of niet. (Dit soort begrenzingen van je zenuwstelsel kunnen heel helpend zijn om het niet uit de bocht te doen schieten)
Ik moest wat langer wachten dan afgesproken, maar de vriendelijke monteur kwam…. En hij startte de auto (de 2e keer). Het leek een mysterie dat hij het niet gedaan had.
Ik heb waarschijnlijk een auto met vakantie trauma. De enige andere keer dat hij het namelijk begaf was in Frankrijk van de zomer. Ook daar vielen onze zorgvuldig gemaakte plannen in het water, maar is het ons gelukt een fijne tijd te hebben ondanks dat.
Mijn auto als leermeester dus.
Op naar het boshuisje dus.
Daar aangekomen was alles nog idyllischer dan ik had kunnen bedenken.
Ik had op woensdag en donderdag wat gezellige afspraken gemaakt en een aantal losloopgebieden (zonder wolven) in de buurt uitgezocht om de lange wandelingen te maken, zodat de honden daarna lekker rustig zouden zijn.
Idyllisch is het.
En ook…
Wat ik niet had kunnen bedenken vooraf:
*Mijn jonge hond die maar blijft janken, piepen en blaffen (ook na een wandeling van een uur) dat ze de tuin in wil nu er zo’n geweldige tuin is.
*Mijn jonge hond die zich door het schapenhek ergens wurmt en dan in haar uppie de buurt gaat verkennen, waardoor ze niet meer in het donker of alleen in de tuin kan.
*Mijn auto die het woensdag (we zaten weer klaar erin om erop uit te gaan) begeeft waardoor alsnog die fijne behandeling, bezoekje vriendin, leuke wandelingen in het water vallen.
* Met hoofdpijn is een sauna of hottub helemaal niet lekker.
* De spanning of het lukt vrijdag naar huis te rijden, drukt toch wat op me. Net als ook thuis dan zonder auto te zijn, terwijl 1 hond als de dood voor het vele vuurwerk is en we normaal dus naar het buitengebied rijden.
Voor mij is het een levenskunst geworden om te genieten temidden van al die chaos.
Te accepteren dat die er gewoon deel van is en niet het genieten in de weg zit.
Ik ben de enige die mijn genieten in de weg zit af en toe.
Kan ik mezelf temidden van die chaos en overwachte wendingen zoveel mogelijk geven wat ik nodig heb?
Dus als het niet kan zoals ik bedacht had, wat kan dan wel?
Dit deed ik:
Ik overtreed nu bijv. de aanlijnplicht door mijn honden op rustige momenten los te laten in het bos hierachter, (en ben wel extra alert) zodat ik daarna even rustig op de bank kan zitten zonder een jankende pup met teveel energie.
Ik luister een lang luisterboek en brei eindelijk een flink stuk aan die trui waaraan ik meer dan 2 jaar geleden begonnen ben, maar niet te doen is met kittens in huis.
Ik nam de gok met de auto naar de supermarkt op 5 km om in ieder geval lekker eten in huis te hebben. Een gebedje geschoten en uitgebreid dank gezegd toen ik weer in mijn huisje was – mét eten.
Ik kan zelfs nu voelen dat ik helemaal de deur niet uit kunnen misschien gewoon ook echt even nodig had voor rust in mijn hoofd. Nu het niet kan, hoef ik niet te bedenken wat mee te nemen, waarheen, hoe laat etc.
En duimen jullie voor me dat mijn auto morgen start en ik gewoon fijn naar huis toe kan rijden?
